België bananenrepubliek
Daar zijn ze weer: de pensioenscheppers. De verpersoonlijking van graaiende politici. De naar euro’s riekende Siegfried Bracke en Herman De Croo trekken hun harnas aan en met de lans in aanslag maken ze zich op voor een juridische strijd. Vechten voor hun recht om te mogen profiteren. Ze hebben allebei een andere stijl. Herman met een tranentrekkend interview in Het Laatste Nieuws, Siegfried met een arrogant persbericht.
Stasi
Om het geheugen van de lezers op te frissen, nog even de passage die er toe leidde dat de Stasi eindredactie van Doorbraak.be mijn volledig artikel schrapte en ik persona non grata werd:
“De brakke grond waar Siegfried Bracke – moraalridder première classe van Doorbraak – en Herman De Croo zich als onfatsoenlijke graaiduivels inhalig verrijkten, levert zure wijn op die hen een kater van zakvulschaamte bezorgt.
Via de socialist Jos Wijninckx begrensden eind de jaren zeventig van vorige eeuw politici manmoedig hun pensioenen op maximum een kleine 7813,4 euro. Komen ze daar wel mee rond die sukkelaars? Dat dacht ook de Waalse graaipoliticus Raymond Langendries. In de luwte en in alle stilte omzeilde hij eind vorige eeuw de wet-Wijninckx en installeerde een systeem waarbij toch nog 5560 euro extra bonus op het pensioen kon worden binnengerijfd. In 2003 werd onder voorzitterschap van Herman de Croo de wet nogmaals aangepast en werden de criteria verlaagd om in aanmerking te komen voor deze pensioendiefstal. In totaal kon hij zo vanaf zijn pensioen een armtierige 13.373,4 euro pensioen trekken. Zowat negen keer het minimumpensioen. Geen probleem om de winkelkar te vullen voor het Brakelse koningshuis De Croo en het strikjespaleis van Bracke.”
Voor zij die het zich mochten afvragen, ik neem er geen woord van terug. Ook niet nu blijkt dat ze juridisch wel eens gelijk zouden kunnen halen. De uitspraak van de rechter in kortgeding van twee topambtenaargraaiers, is geen oordeel waarbij de feiten ten gronde werden behandeld. Het is een indicatie, meer niet. Herman De Croo nam als togaruiter Walter van Steenbrugge in de arm. De man valt meer van zijn paard dan hij erop zit, en als hij al de meet haalt, zijn de nullen op zijn factuur illustratief voor zijn werk.
Natrappen tot kunst verheven
Siegfried Bracke is vastberaden om zijn graaipensioen te houden omdat het wettelijk is en het parlement het jaarlijks stemde. Als parlementair en fractieleider van de N-VA deed hij dat ook netjes. En als Kamervoorzitter greep hij niet in. Hij zweeg als een graf en spreidde met graaiarmen zijn pensioenbedje. Zelfbediening door stilzwijgen. Doofstom wiegde hij de al doezelende parlementairen verder in slaap, om dan later luid te roepen: ‘ze wisten het, ze hebben het elk jaar goedgekeurd.’ Een goede graaivoorbereiding is er twee waard.
Bracke voedt zo verder het monster van de antipolitiek en schildert politici af als graaiende proleten die zichzelf bedienen. Het zal hem worst wezen. Hij heeft de politiek verlaten. Hij moet geen stemmen meer halen. De N-VA kan de pot op.
‘Bracke is het prototype van een natrappende arrogante egoïst.’
Iedereen waarvoor hij ooit werkte krijgt een trap tussen de benen en als ze kermend op de grond liggen trapt hij nog even na. Zo laat hij geen kans onbenut om de VRT door het slijk te halen op sociale media of via zijn schrijfsels op Doorbraak.be. De VRT die gedurende 35 jaar voor brood op de plank zorgde ten huize Bracke, krijgt zo stank voor dank. Van de N-VA kreeg hij, god weet waarom, een verkiesbare plaats op de Kamerlijst en deed het daar zo slecht dat ze hem een uitloopbaantje als Kamervoorzitter gaven. De bestbetaalde job in het land als beloning voor slecht werk. Dit kan alleen in de politiek.
Maar nu hij op pensioen is kan het hem geen reet schelen of de N-VA stemmen verliest. F*ck het feit dat x-aantal parlementairen en medewerkers hun werk en loon dreigen te verliezen. Geen probleem voor zelfzuchtige Siegfried. Zolang hij maar zijn graaipensioen op zak mag blijven steken. Degoutant.
Van jonge krokodillen maken ze sjakossen
Ooit werd er een boek gevuld met Decrooïsmes. Het boek droeg de titel: ‘De Croo schrijf je met twee nullen.’ Een van de spreuken die ik mij levendig herinner is wanneer hij zich als oude krokodil verdedigde door te zeggen: ‘enkel van jonge krokodillen maken ze sjakossen.’ Herman heeft nu ervaren dat ze van oude krokodillen geen handtassen maken, maar kipkap dat ze aan de varkens voederen.
De Croo wil zijn naam gezuiverd zien en laat de krokotraantjes rijkelijk vloeien. Van het geld dat hij terugstortte heeft hij spijt. Want het belandde in de schatkist waar zoon Alexander het door ramen en ruiten gooit. Geen goede bestemming volgens Herman.
Omdat hij het recht heeft om te profiteren van onze belastingen, wil hij zelf beslissen aan wie hij het geld schenkt. Hoogstwaarschijnlijk stapt Herman naar de rechtbank om het recht op de eisen om te graaien in de schatkist en dat geld vervolgens als wilde weldoener weg te schenken onder de armen.
Dit was niet op de afbraak:
• Bart Somers wil dat migranten, euh sorry nieuwkomers, verplicht een knelpuntberoep aanleren. Dat wordt een leuk schouwspel… migranten verplichten om te werken.
• De heren van Ramstein ramden ongewild hun lid in getatoeëerde stoere bikerchics. Het was ook voor mij een verrassing dat stoere alfavrouwen tere meetoo-bloempjes waren.
• Quickie stickie komt tijdens de komkommertijd met de ene electorale steekvlamscheet na de andere. Het stink al niet genoeg bij Open VLD.
