België bananenrepubliek
We schrijven maandag 27 mei 2019, het partijbureau van CD&V is net afgelopen. De kater van de lel die ze de dag voordien kregen met de verkiezingen is op alle gezichten af te lezen. Wouter Beke, Hilde Crevits, Jo Vandeurzen, Joke Schauvliege, Koen Van den Heuvel, Kris Peeters, Koen Geens en Pieter De Crem, de top van de congregatie der hypocritijnzers, schuiven aan in restaurant ‘Zotte Mouche’ in Brussel. Volgens de geschriften van een van de apostelen, verliep de retraite als volgt.
Kruistocht in chic kostuum
Zuster Hilde Crevits is zoals steeds de praatvaar van de groep. Ergens tussen aperitief en voorgerecht en terwijl er krokodillentranen over haar wangen rollen zegt ze met stokkende stem: ‘collega’s dit is niet enkel een lekkere lunch, maar ook de bespreking van het laatste avondmaal van veertien parlementsleden en hun medewerkers.’ Door onze verkiezingsnederlaag moeten we straks dertig werknemers ontslaan, zucht ze. Joke Schauvliege wijst ostentatief de beschuldigde vinger naar de staatsveiligheid, die CD&V viseerde en aan de basis ligt van de verkiezingsnederlaag. De immer nuchtere Koen Geens valt haar in de rede en voegt er aan toe: ‘omdat de federale regering halen quasi onmogelijk wordt, moeten we ook nog zestig kabinetsmedewerkers aan de deur zetten.’ Kris Peeters gooide daarop bezorgd in de groep: ‘wat gedaan met de toekomstige opvang van onze ex-ministers, we kunnen ze toch niet laten doppen.’ Terwijl Wouter Beke zich schamend achter het gezette lichaam van Jo Vandeurzen verstopt, roept De Crem strijdvaardig: ‘we moeten op kruistocht om onze christelijke werknemers te beschermen van deze slachtpartij.’
Virtueel kabinet
Hij wordt plots in zijn betoog onderbroken door Jo Vandeurzen die uit zijn middagdutje rechtsnurkt en luid roept: ‘Eureka’. We richten consultancybedrijfjes op, laten onze kabinetten waanzinnig veel aanbestedingen voor consultancyopdrachten uitschrijven en kennen vervolgens alle overheidsopdrachten toe aan onze schijnheilige bedrijfjes. Zo creëren we een extra virtueel kabinet. Iedereen luistert gebiologeerd naar de preek van Jo. Deze gaat frenetiek verder. Ik zal het goede voorbeeld geven. Ik laat een vriend van mij samen met de CD&V -voorzitter van Brussel een consultancybedrijf rond welzijn oprichten. Laat het ons ‘Who Cares’ noemen. We stoppen er alle cabinetards van mijn kabinet in, en ik zal met mijn bedrijfje hen adviseren. In de Vlaamse regering eisen we de bevoegdheid welzijn op en onze minister geeft voor 2,5 miljoen euro opdrachten aan dat consultancybedrijf. Voila, zo geven we een tiental voormalige medewerkers een job op kosten van de staat. Allez, een beetje zoals nu. O ja, en als bonus is ook mijn ex-ministeropvang geregeld.
Uitgraaipremie
Geniaal idee, kraait Wouter Beke licht euforisch vanuit zijn politieke grafkelder, die hij mentaal aan het inrichten was. Om dit plan goed ten uitvoer te brengen zal ik minister van Welzijn worden. Wie beter dan een geradbraakte voorzitter als mezelf. Het is ook een zalige exit voor al mijn werken van barmhartigheid voor de partij. Koen Geens verslikt zich in zijn mager kippensoepje bij zoveel zoetgevooisde hypocrisie, maar lebbert rustig verder. Na het egotrippende sermoen van Wouter Beke, fluistert Vandeurzen Koen Van de Heuvel in de oren dat hij nog snel zijn uitgraaipremie van 428.000 euro zal cashen. Is dat wel deontologisch en christelijk verantwoord wou Koen weten? Ik moet toch mijn overstap naar een nieuwe professionele loopbaan kunnen financieren, riposteert hij gezwind. Beiden kijken elkaar in de ogen, proesten het uit en zakken dikbuikig schaterlachend onder tafel van plezier.
Tabula rasa
Beste lezers, ik voorspel u. Deze politieke storm zal niemand onder water zetten. Wouter Beke die mee de constructie opzette is al ontslagen en Hilde Crevits zal niet als onnozel kind geslachtofferd worden. Volgende week praat niemand er nog over en zal Whocares tot aan de verkiezingen niet meer deelnemen aan aanbestedingen. Maar! Volgende legislatuur zullen ze hun praktijken gulzig verderzetten. Dit is het niveau van onze politiek geworden. Net zoals in het Zwitserse bergdorpje Brienz, is het een langzaam eroderende rotswand die hoogstwaarschijnlijk in 2024 naar beneden dondert en klassieke graaipartijen de afgrond inramt. Een democratische tabula rasa is het enige wat dit land nog kan redden. De vraag is, kan wie in de plaats komt het graaien in de schatkist nalaten?
Dit was niet op de afbraak:
• Een parkeerticket is een boete om stil te staan.
• Marc Leemans gaat dan toch niet op SWT, maar neemt zijn overuren op tot aan zijn pensioen.
• Laat Bart De Wever nu ballonnetjes op, gooit hij ballast over boord of is hij een kat in het nauw die rare sprongen doet. Zijn minikabinet is in elk geval een maxiflop.
• De meernetto-calculator van vincent Van Peteghem is politieke grooming uit kiesdrempelvrees. Het is bij de haren getrokken protserige sciencefiction waarbij men zichzelf aan de haren uit het moeras poogt te trekken.
• Emsiekensie drukt op een pijnlijke wonde, deze van het vaak te lage niveau van verkozen parlementsleden. Maar ik hou mijn hart vast als ik het niveau van onze tienjarigen op school aanschouw. Beter wordt het niet.
