België Bananenrepubliek
Naar verluidt is Nathan Vandergunst – aka Acid – een lieve jongen tot hij zijn camera aanzet en een micro onder zijn neus krijgt. Dat is waar voor bijna alle parlementsleden in België. In de wandelgangen en in de bars en restaurants rond de Wetstraat keuvelen en poepgaaien ze schaterlachend onder elkaar dat het een lieve lust is. Maar steek hen een micro onder neus en zet de camera op, dan verdwijnt Jekkyl en verschijnt een vileine vitrioolspuwende Hyde. Dan start het circus van de electorale zieltjesjacht. Dan rammelen ze de debatfiches en brainwashnota’s af die vetbetaalde spindoctors hen dicteren. Het gros probeert hun uitspraken te spekken met spitante oneliners of grove beledigingen aan de ideologische tegenstanders. Allemaal voor de aandacht en de stemmen om zo hun dik betaald jobje nog eens 5 jaar te kunnen uitoefenen.
In het vonnis van Acid lezen we: ‘de blinde en verslavende drang van de beklaagde naar volgers en views op sociale platformen met het oog op aandacht en winstbejag.’ Als dat een misdrijf is sluit dan alle politici op die tussen nu en 9 juni als aandachtshoeren campagne voeren. Want ook zij hebben een blinde en verslavende drang naar volgers op sociale platformen met het oog op aandacht en het vullen van hun zakken en deze van de partij. Vergeet niet dat politieke partijen jaarlijks minstens 3,5 euro per uitgebrachte stem binnenrijven. Sommige politieke partijen slapen daardoor op een zak geld van 35 miljoen euro. Het verslavend aandacht zoeken van politici is dus uit puur winstbejag. Krijgen zij ook een boete?
Omdat de bevolking via zijn parlementairen het recht heeft om gehoord te worden is er in het parlement een absolute vrije meningsuiting voor de vertegenwoordigers van het volk. Men moet zich immers kunnen verzetten tegen allerhande maatschappelijke dwalingen van de wetgevende, uitvoerende en rechterlijke macht, luidt de redenering. Maar wat als de verkozen vertegenwoordigers van het volk zwijgen? Wat als de politieke partijen en de politici zelf diegenen zijn die onterecht en onrechtstreeks een op zijn zachts gezegd belachelijk vonnis onderschrijven? Who watches the watchmen. Wie beoordeelt en veroordeelt diegenen die oordelen?
Dan hebben we mensen als Acid nodig die het aandurven om hun hoofd boven het maaiveld uit te steken. Kleurde hij even buiten de lijntjes. Jazeker! Maar dit was nodig om een signaal te geven. Het vonnis van de rechtbank in de Reuzegomzaak was niet doortastend genoeg en de reactie daarop door de politiek was lamlendig. Justitie en de rechters hebben een kans gemist om neerbuigend hun fout te erkennen en in hun vonnis het volksverzet van Acid en zijn volgers niet te veroordelen. Het volk reageert op de enige manier dat ze kunnen. Door de demarche van Acid te steunen en hem financieel te vergoeden voor het wakker schudden van de elitaire machten in dit land.
Acid is de vrije meningsuiting van een jeugdig onrechtvaardigheidsgevoel. Een gevoel dat breed gedragen wordt door de bevolking. Daarom moest Acid hun spreekbuis zijn. Acid is het zuur op de etterende wonde van een falende rechtsstaat. Is de vrije meningsuiting een heilige gebod van Mozes, zonder wazige donkere kant. Neen, uiteraard niet. Maar! Ik verkies de imperfecties van de vrije meningsuiting boven de muilband van een totalitaire staat waar een mening veroordeeld wordt. Lang leve onze vrijde democratie, want als iedereen zwijgt zijn we de slaven van het establishment. Bedankt Acid en doe zo voort.
Dit was niet op de afbraak:
- Servais Verherstraeten was deze week de eerste politicus met een tulband in het parlement.
- Terwijl iedereen over Acid schrijft dealt de maffia in Brussel en Antwerpen rustig voort.
- 130.000 Belgen moeten teveel betaald pensioen terugbetalen aan de staat, behalve Herman De Croo en Siegfried Bracke, zij mogen hun ongrondwettelijk verkregen pensioen houden.
