België Bananenrepubliek
Ik bleef en blijf elke week de actualiteit op de korrel nemen. Dit is het stuk van zondag 12/03/2023.
Een schrijfster van satire is een bulldozer die door een bloemkolenveld raast, geen fijnbesnaarde altviool die harmonisch tussen de tonen door gevleid een compositie ondersteunt, geen minuscuul scalpel dat zigzaggend elke gevoelige zenuw ontwijkt, geen precisie-instrument van een Zwitserse horlogemaker. Satire of scheldproza is humor met een hoek af. Beledigen in scheldproza of satire is bevrijd van hypocrisie, vooroordelen of favoritisme een visie op iets of iemand afvuren. Het is het tegenovergestelde van de lof in een hagiografie, welke een bekakte, bevooroordeelde, met favoritisme geïnsemineerde hypocriete flemerij en kontkruiperij is.
Ik dacht dat dat voor iedereen duidelijk was. Kennelijk niet! Er werd mij onlangs nog gevraagd om te stoppen met mijn ‘gezever’ op Twitter. Vragen om te stoppen met wat mijn definieert is het wegsnijden van mijn DNA. No way José.
In onze huidige maatschappij heerst er een ongezonde fixatie op ‘beledigen’. De wokies hebben het tot hun speerpunt gemaakt en zo via een links cultuur-marxistisch discours het Overton-venster naar links opgeschoven. Daardoor is de obsessie rond ‘beledigen’ algemeen cultuurgoed geworden. Het is zelfs zo erg dat het via de mainstreammedia zelfs is doorgedrongen tot de media die traditioneel het vrije woord hoog in het vaandel dragen. Nochtans is het aan ons beste rechtse vrienden om beledigen, schelden en scheldproza te verdedigen en de onnatuurlijke vrijheidsberovende positie van het Overton-venster terug naar zijn oorspronkelijk plaats te schuiven. Anders dwalen we nietsvermoedend af naar wat ik in mijn stuk ‘de woke-regering Calvo VII’ de beledigingsmanie of syndroom van lange tenen noemde. Ik vatte mijn stuk toen aan met: ‘Het eerste symptoom van een totalitaire staat is het bestrijden van ironie, spot en lach. Het dwangvoeren van de morele superioriteitsgedachte van de woke-newspeak verstikt onze lach. Als humor haatspraak wordt, loert de guillotine van de vrijheid om de hoek.’
Vrije meningsuiting is het fundament van alle andere rechten, want hoe kan je immers, andere vrijheden of rechten veiligstellen – laat staan behouden – als je niet het recht hebt ze te verdedigen of te bekritiseren? Vrije meningsuiting dwingt ons onze woorden te gebruiken in plaats van bommen en granaten. Het uiten van gal, haat en beledigingen werkt louterend en staat ons toe om vreedzaam samen te leven met mensen wier opvattingen we onaangenaam tot zelfs walgelijk vinden. Toch is het de prijs waard, want vrije meningsuiting is noodzakelijk voor alle menselijke vooruitgang zij het wetenschappelijk, politiek of moreel. Is de vrije meningsuiting een heilige gebod van Mozes, zonder wazige donkere kant. Neen, uiteraard niet. Maar!
Ik verkies de imperfecties van de vrije meningsuiting boven de muilband van een totalitaire staat waar een mening de doodstraf of de cel betekent.
De actualiteit omschrijf ik voor eenmaal volledig in een gedicht. Het betreft een andere verstikking, deze van een groene dogmatische milieumanie:
